Open Brief

For English see below

(onderteken HIER)

De Vlaamse universiteiten en hogescholen ontvangen elk jaar ongeveer 1,4 miljard euro belastinggeld.  In ruil vervullen ze een aantal taken, waarmee ze verondersteld worden iets voor de gemeenschap terug te doen. Idealiter doen ze dit door nieuwe ideeën en kennis te ontwikkelen, deze  door te geven aan volgende generaties, en antwoorden te formuleren op de maatschappelijke uitdagingen van morgen.

Zoals uit de vele aanklachten, oproepen en opiniestukken door collega-onderzoekers blijkt, zijn we de laatste jaren sterk van dit ideaal vervreemd. Steeds worden dezelfde oorzaken voor deze evolutie aangeduid: een te eenzijdig gebruik door academische en politieke beleidsmakers van kwantitatieve in plaats van kwalitatieve evaluatiecriteria, een overdreven prestatiedruk die te zware eisen oplegt aan jonge onderzoekers (met alle sociale en psychologische gevolgen van dien) en de creatie van een bureaucratisch klimaat  dat  uitgaat van een cultuur van wantrouwen en een aanslag vormt op de beroepstrots van academici.

In de onderstaande tekst maken we een analyse van deze problematiek, en suggereren we concrete oplossingen. Deze open brief pretendeert geen pasklare of finale oplossingen te bieden, maar wil een duidelijk signaal geven en zo de politieke en academische overheden tot actie aanzetten. Wij hopen dat zoveel mogelijk collega’s deze open brief ondertekenen (http://www.ipetitions.com/petition/actie-hervorming-hoger-onderwijs). Bij het begin van het nieuwe academiejaar wordt de namenlijst gebundeld en samen met de tekst overgemaakt aan de minister van Onderwijs, de rectoren van de Vlaamse universiteiten en de financierende instellingen (FWO en IWT).

 Een grondige beleidsverandering is nodig wil de universiteit haar maatschappelijke rol kunnen blijven spelen. 

Diagnose

De opdracht van de universiteiten (en hogescholen) lijkt vandaag de dag verengd te zijn tot het ‘produceren’ van zoveel mogelijk publicaties. Het is grotendeels op basis daarvan (samen met aantallen studenten en doctoraten) dat de Vlaamse overheid haar financiering verdeelt over de verschillende instellingen (de beruchte ‘outputfinanciering’). Instellingen die meer publicaties ‘produceren’ dan hun ‘concurrenten’  ontvangen een groter deel van de financiële koek.

Vroeger waren publicaties een middel om over onderzoek te communiceren. Vandaag zijn ze een doel op zichzelf geworden. Onderzoekers worden geacht vooral zoveel mogelijk te publiceren, en het vergaren van nieuwe kennis en inzichten is op dit moment vaak niet meer dan een middel om publicaties te scoren. Deze obsessie met publicaties en kwantiteit staat de kerntaken van de universiteit in de weg. Voor hoogstaand onderzoek is namelijk tijd, durf en vertrouwen nodig. De resultaten ervan zijn onzeker, en publicatiemogelijkheden zijn vaak schaarser. De voortdurende druk om zo veel en snel mogelijk te publiceren zorgt er voor dat wetenschappers op zoek gaan naar beproefde recepten om makkelijke publicaties te scoren die goed in de publicatiemarkt liggen. In een aantal gevallen leidt het razendsnelle publicatieritme er zelfs toe dat onderzoekers ‘binnenwegen’ gaan nemen: resultaten worden minder grondig gecontroleerd, negatieve resultaten worden verdoezeld, er wordt aan data slicing gedaan en cijfers worden gemanipuleerd. In extreme gevallen leidt dit tot regelrechte fraude. De overdreven publicatiedruk tast niet enkel de kwaliteit van het academisch onderzoek aan, maar heeft evenzeer negatieve gevolgen op vlak van onderwijs en maatschappelijke dienstverlening. Onderzoekers worden ontmoedigd om er nog tijd en moeite aan te besteden. Nochtans zijn kennisoverdracht en maatschappelijk engagement wel degelijk twee van de drie kerntaken van de universiteit.

Bovendien is er ook een grote menselijke kost. Dat geldt in het bijzonder voor jonge onderzoekers met tijdelijke contracten. De outputfinanciering op basis van aantallen publicaties en doctoraten is gepaard gegaan met een enorme toename van het aantal jonge onderzoekers in precaire tijdelijke statuten — zij worden namelijk geacht de grootste ‘output’ op te leveren.  Op dit moment is het zo dat slechts 1 op de 13 gedoctoreerden uiteindelijk kans maakt op een permanente job aan de universiteit, wat een heel stuk lager is dan het internationale gemiddelde. Jonge onderzoekers worden geacht elkaar voortdurend te beconcurreren op basis van criteria (aantallen publicaties en impactfactoren) die in toenemende mate als zinloos worden gezien, en hun roeping als wetenschapper meer in de weg staan dan bevorderen. Dat deze strijd om door te kunnen groeien zich voornamelijk in die levensfase situeert waarin mensen een gezin stichten, werkt bovendien (voor vrouwelijke onderzoeksters) genderongelijkheid in de hand en zet (ook voor mannelijke onderzoekers) ernstige druk op de verhouding werk-privé. De gevolgen laten zich raden: meer en meer jonge onderzoekers haken gedesillusioneerd af, kampen met burn-outs en depressies of wenden zich tot medicatie.

Oplossingen

Deze diagnose is niet nieuw en haalt ook steeds vaker de media. We willen het echter niet bij een diagnose laten, en een aanzet geven tot een aantal concrete oplossingen. Deze oplossingen vragen geen extra investeringen, enkel politiek initiatief en de bereidheid om op een fundamentele manier over hoger onderwijs na te denken.

Ten eerste vragen wij een grondige herziening van het financieringsdecreet Hoger Onderwijs, dat deze mistoestand wettelijk verankert. Het aantal publicaties mag slechts in sterk verminderde mate doorwegen als criterium voor financiering. Uiteraard betekent dat niet dat wij niet meer willen publiceren. Integendeel, maar kwaliteit moet zwaarder doorwegen dan kwantiteit.

Ten tweede vragen wij dat de bevoegde instanties aandacht schenken aan de doorgroeimogelijkheden voor jonge onderzoekers. Dit kan enkel gebeuren door de wanverhouding tussen junior en senior onderzoekers recht te trekken. Het talent van jonge onderzoekers mag niet langer verspild worden, de moordende concurrentiedruk moet omlaag, en onderzoekers moeten opnieuw tijd krijgen om innovatief onderzoek te doen, degelijk onderwijs te geven en zich in te zetten voor de maatschappij. Indien nodig moet ook hier het financieringsdecreet worden aangepast, met name door een drastische vermindering van het gewicht van het aantal behaalde doctoraten als financieringscriterium.

Ten derde vragen wij dat universiteiten en hogescholen werk maken van een degelijk loopbaanbeleid voor jonge onderzoekers, hen een brede opleiding aanbieden en hen niet dwingen om overgespecialiseerde ‘publicatieproducenten’ te worden, zoals nu al te vaak gebeurt.  Enkel op deze manier kan de uitstroom van academici naar de arbeidsmarkt echt voor een maatschappelijke en economische meerwaarde zorgen. Huidige initiatieven zoals doctoral schools en loopbaanondersteuning voor post-docs zijn een goed begin, maar kunnen niet slagen binnen de huidige context. Welke jonge onderzoeker wil zijn tijd steken in het verwerven van algemene vaardigheden, wanneer al die tijd nodig is om aan de nauwelijks haalbare publicatie-eisen te proberen voldoen? Dit betekent dat deze derde maatregel pas kan werken wanneer de eerste twee toegepast worden.

Wij hopen dat u zich achter dit initiatief schaart. Onderteken de petitie HIER

Pas op: Als je vanuit een intern netwerk probeert te tekenen, krijg je soms een foutmelding. Als je zo’n melding krijgt, log dan uit uit het netwerk, en maak een internetverbinding op een conventionele manier.

______________________________________________________________________________________________

Part 1. Petition:

Every year, Flemish universities and university colleges recive 1.4 billion euro in funding. In exchange for tax payer money, these institutions are expected serve society in a number of ways. Ideally they formulate answers to society’s most pressing problems, they develop new ideas and pass down knowledge to the next generations.

But it is clear that we have strayed from this ideal; the numerous complaints and opinion pieces coming from our colleagues and fellow researchers testify to this fact. Time and time again the same root causes of this negative trend are pointed out: academic and political policy makers have placed too much emphasis on quantitative evaluation criteria to the disadvantage of qualitative criteria, an exaggerated pressure to perform has overburdened young researchers and produced all sorts of societal and psychological side-effects, the overly bureaucratized system has been created on the basis of mistrust which amounts to nothing less than an attack on the professional pride of academics.

In the text below we provide an analysis of this problem and suggest concrete solutions. But this open letter does not pretend to offer the definitive solution to the issue. Rather it is intended as a clear signal to academic and government authorities that now is the time for action. We hope that as many people as possible will sign this open letter (http://www.ipetitions.com/petition/actie-hervorming-hoger-onderwijs). At the beginning of the academic year the list of signatories’ names will be deliverd along with the text to the minister of education, the rectors of the Flemish universities and the financing institutions (FWO and IWT)

If the university is to continue to play an important and beneficial role in society, a fundamental change of policy is imperative.

Diagnosis

These days the main task of universities and university colleges seems to be limited to ‘producing’ as many academic publications as possible. It is largely on the basis of publications (along with number of students and PhDs) that the Flemish government decides how to allocate its financing amongst the various institutions (this is the infamous ‘output-financing’ model). Institutions that ‘produce’ more publications than their ‘competition’ receive a larger slice of the financial pie.

In the past, publications were primarily a means to communicate research findings. Today publishing has become a goal in itself. As researchers are incentivized to simply publish as much as possible, the search for knowledge and new insights becomes nothing more than a means to score new publications. This obsession with publications and quantity is hindering the university from performing its main tasks. Time, courage and trust are all necessary ingredients for high quality research. The results of high quality research are often uncertain, things don’t always turn out as you expect, sometimes further research is needed to solve a problem; as a result, publication possibilities are often limited. But the constant pressure to publish means researchers are rewarded for sticking to tried and tested methods that score quick and easy publications. These articles may have high value in the publication market, but are frequently of a limited academic value. In certain instances, the publication pressure leads researchers to take ‘short cuts’: results are checked less thoroughly, negative results are obscured, sometimes this even leads to data-slicing and the manipulation of figures. In extreme cases it leads to fraud. But the harm caused by this exaggerated system of publications does not stop at the quality of research; teaching and public service also suffer as a result of this pressure. Researchers are disincentivized and discouraged from devoting too much time and energy to these tasks. Societal engagement and the spreading of knowledge are two of the three core tasks of universities.

Moreover, there is the human cost. Especially when it comes to young researchers in temporary jobs. Policies of output-financing, in which only the quantity of publications and PhD’s are counted, have generated a sharp increase in temporary employment. These temporary researchers are supposed to deliver the biggest output possible. At this moment, only 1 in 13 PhD’s will finally make it into a permanent research position at the university, which is low compared to other counties. In order to obtain a permanent position, young researchers are supposed to compete continuously with one another, on the sole basis of criteria (numbers of publications and impact factors) that are increasingly experienced as nonsensical. Therefore these criteria rather inhibit than promote these indviduals’s vocation as scientists. Also, this tense competition is being fought out at the time when young researchers start their families. Therefore this sort of competition tends to increase gender inequalities (for women) and seriously strains the work-life balance (for men too). The consequences are becoming visible and they should not come as a surprise. More and more young researchers drop out disillusioned by the academic world, many also struggle with burn out and depression or seek refuge in medication.

Solutions

This diagnosis may not be new. In the media, the consequences of output-financing are increasingly being debated. Yet we do not only aim to diagnose, we want to initiate solutions. These solutions do not need extra financial investment. We need political initiative and the engagement to think fundamentally about higher education.

First, we demand a through revision of the Decree on the Financing of Higher Education, that has legally anchored output-financing in Flanders. We think that the number of publications as the sole criterion for financing in higher education should be drastically reduced. Of course, this does not mean that we do not want to publish anymore. On the contrary! In publication strategies, however, quality should count more than quantity.

Second, we demand that the authorities pay more attention to career growth opportunities for young researchers. Therefore, the balance between junior and senior researchers in the academic workforce need to be drastically revised. We can no longer accept to waste the talents of young researchers, we need to lower competitive pressures and we need to give young researchers enough time to research innovatively, to teach decently and to deliver meaningful services to society. The Decree on the Financing of Higher Education should be revised accordingly. Especially, the focus on the sheer quantity of doctorates should be drastically revised as a criterion for financing in higher education.

Third, we demand that universities and university colleges envision a decent career development for young researchers outside the academia. They need to offer them a broader education and do no longer drive them to become the over-specialized “producers of publications” that they are today. Only then, the transition of ever more academics to the non-academic labor market will generate a meaningfull (social and economic) surplus. Whereas doctoral schools and career development policies have already been put in place, they are doomed to fail in the current context. Young researchers will not be able to broaden their competences, as they are coping with all-consuming (and often unattainable) publication demands. Therefore, the third provision can only succeed if the two previous ones are taken seriously.

We hope to have your support for this initiative.

Please sign the petition HERE